Hieronder het verhaal wat ik erbij heb geschreven. Ondanks dat ik steeds per nummer schrijf, is wat ik tot nu toe heb geschreven wel één geheel. Het is dan ook aan te raden om te beginnen bij
#1 The Music Sessions - Electric Daisy Violin.
Hoofdstuk 4
#1 The Music Sessions - Electric Daisy Violin.
Hoofdstuk 4
Mijn bed lijkt wel een klein paradijsje als ik mijn lichaam er eindelijk op laat neerploffen. De lattenbodem kraakt en even houd ik mijn adem in om te luisteren of mijn ouders er wakker van worden, maar het blijft stil. De opgloeiende wijzerplaat van mijn ouderwetse bellenwekker geeft aan dat het al half vier is. Dat verbaast me niets, want mijn oogleden lijken wel twee magneten. Toch merk ik dat mijn hersenen nog niet klaar zijn om te gaan slapen. In mijn hoofd voelt het als een pas ontwaakt wespennest; gedachten vliegen in rap tempo alle kanten op en zetten zo nu en dan genadeloos de aanval in.
‘Je bent gewoon geschrokken doordat zijn vrienden zo anders zijn dan die van jou,’ zeg ik tegen mezelf, want dat is waar. Zijn vrienden zijn ook heel anders. Mijn vriendinnen zijn bijna allemaal van de kerk, ze roken geen van allen en eigenlijk ben ik de enige van onze groep die af en toe eens uitga. De anderen hebben daar niet echt behoefte aan. Een groot deel van zijn vrienden rookt, ze drinken allemaal stevig en naarmate het promillage stijgt, worden ze ook luidruchtiger en baldadiger. Dat ben ik niet gewend van de vriendinnenavonden met de meiden. Daar eten we chips, drinken thee en kijken naar Disneyfilms.
Ik adem langzaam uit en probeer om nergens aan te denken. ‘Slapen,’ sist mijn ik vanbinnen.
Maar dan zie ik opnieuw voor me hoe we naar de auto lopen. Hoe Kim wankelt op zijn benen en hoe ik in mijn hoofd de flesjes tel die ik hem heb zien leegdrinken. Ik mag dan nog wel geen rijbewijs hebben, maar ik weet best dat tien flesjes bier in vier uur tijd teveel zijn om nog te mogen rijden.
Waarom wilde hij per sé zoveel drinken en dan nog terug rijden? Was hij soms vergeten dat ik nog naast hem zat? Vindt hij mij soms niet belangrijk genoeg om me heel thuis af te leveren?
Ik bijt op mijn lip. Dat is ook weer wat overdreven. Ik ben immers heel thuisgekomen. Maar hij heeft wel een risico genomen. Iedere tegenligger die ons tegemoet kwam, bezorgde me hartkloppingen. Iedere keer grepen mijn handen in elkaar en prevelden mijn lippen een schietgebedje. Laat ons heel thuiskomen. Laat ons heel thuiskomen.
Volgens mij irriteerde Kim zich aan mij. Dat maakte me zenuwachtig. ‘We zijn daar ruim vier uur geweest,’ zuchtte hij op een gegeven moment. ‘Ik heb een stuk of acht biertjes gedronken. Dat zijn er ongeveer twee per uur. Daar wordt je echt niet zo dronken van hoor! Ik kan nog prima rijden.’
Ik draai me op mijn andere zij en het bed kraakt protesterend. Ik haal een paar keer diep adem in een poging om rustig te worden. Het werkt echter niet. Het rommelt in mijn buik, omdat Kim en ik daardoor ook minder gezellig afscheid hebben genomen. Ik kan daar slecht tegen.
Mijn tanden zinken in mijn onderlip en ik draai me op mijn buik. Ik kan het toch niet laten. Mijn hand grist het mobieltje van het nachtkastje en mijn vingers vliegen over het touch screen.
HEEY LIEFFIE. IK MIS JE. DIKKE KNUFFEL MIJ
Een antwoord blijft helaas uit. Hij zal vast al slapen. Ik zie het nog half vijf worden en val daarna ergens eindelijk ook in slaap.
*****
Een week later haalt Kim me opnieuw op. We hebben elkaar die week een paar keer gezien, maar elke keer was slechts kort en we hebben eigenlijk niets uit kunnen spreken. Vanavond is er opnieuw een feestje bij één van zijn vrienden en we hebben afgesproken om dit keer op de fiets te gaan. Daardoor voel ik me tien kilo lichter.
Hij begroet me met een lieve glimlach waarvan mijn benen veranderen in botloze tentakels en automatisch kopieert mijn mond die pose. Op de fiets halen we in wat we die week hebben gemist; hoe het bij mij op school was en bij hem op zijn werk, of hij die leuke film ook had gezien en of ik nog gesport had deze week (nee natuurlijk niet). Voor we het doorhebben, staan we voor het juiste huis, waarvan de oprit en stoep bezaaid zijn met fietsen en auto’s.
‘Hoe heten ze ook alweer?’ piep ik paniekerig. Ik vind het heel vervelend, maar zijn vriendengroep is zo groot dat ik onmogelijk alle namen kan onthouden.
‘Jochem en Amber,’ zegt Kim rustig. ‘En Jochem is vandaag jarig.’
Ik haal vlug het cadeautje uit mijn tas en klem mijn vingers stevig om het pakpapier. De harde muziek begroet ons nu al, terwijl de deur nog gesloten is.
Kim duwt op de bel en we wachten tot er open wordt gedaan.
Tot mijn verrassing doet Jesse de deur open. Met zijn ene hand houdt hij de deurpost vast en de vingers van zijn andere hand omklemmen een flesje Hertog Jan. ‘Zo! Jullie zien er verhit uit,’ begroet hij ons met een grijns. ‘Hebben jullie onderweg even een pauze ingelast?’
‘Een pauze? Hoezo?’ vraag ik dommig.
Kim grijnst.
Dan begrijp ik wat hij bedoelt. Het lijkt alsof iemand mijn thermostaat omhoog heeft gedraaid; meteen schiet er warmte mijn wangen in en ik weet niet zo goed wat ik terug moet zeggen.
‘We zijn met de fiets,’ grinnikt Kim en hij wijst over zijn schouder naar onze stalen rossen.
‘Oe!’ antwoordt Jesse met een afkeurend gezicht. ‘Jullie liever dan ik.’
We lopen achter hem aan naar binnen en zien dat het huis is afgeladen met mensen. De muziek staat inderdaad behoorlijk hard aan.
‘Ha, Kim! Fijn dat jullie er zijn!’
Een jongen met een boardshort aan komt op ons aflopen en hij duwt Kim een flesje bier in zijn hand.
Paniekerig kijk ik naar de jongen. Heb ik hem nu al eerder gezien? Het voelt zo lullig om me voor te stellen als ik hem vorige week al heb ontmoet. Ik weet echter niet wie hij is.
‘Gefeliciteerd,’ grijnst Kim. ‘Daisy heeft je cadeautje.’
Ha, een hint! Fijn! Ik stuur Kim een dankbaar glimlachje en overhandig Jochem ons cadeau. ‘Gefeliciteerd,’ herhaal ik.
‘Fijn dat je erbij bent, schoonheid,’ plaagt Jochem. ‘Drinken staat in de keuken. Help yourself.’
Kim blijft nog even bij Jochem staan en ik slenter naar de keuken. Daar kom ik Brenda tegen. Ik krijg meteen een brede glimlach toegeworpen en voor ik ook maar iets kan zeggen, biedt ze me een glas witte wijn aan.
‘Bedankt.’ Ik lach terug en pak het glas aan.
‘Het is weer goed druk, hè?’ Brenda staart de kamer in. Er is zeker zo’n dertig man aanwezig en de avond is nog jong.
Ik knik. ‘Zeker. Mijn vriendinnengroep bestaat uit vijf meiden, mij inclusief.’
‘Het is altijd wel heel gezellig,’ vindt Brenda.
‘Voor nieuwkomers is het alleen niet zo makkelijk,’ beken ik. ‘Hoe ga ik in hemelsnaam al die namen onthouden?’
Ze lacht. ‘Dat komt wel goed.’ Ze pakt haar glas van het aanrecht. ‘Ik spreek je later nog wel even.’ Voor ik kan antwoorden, is ze de keuken al uitgelopen.
‘Ha, Daisy is het, toch?’
Een meisje met zwart haar stapt de keuken in. Nou ja, meisje. Jonge vrouw. Ze zal toch zeker minstens begin twintig zijn.
Ik knik. ‘Ja. Ik eh… Ik weet alleen niet zeker of we elkaar al ontmoet hebben,’ beken ik beschaamd. ‘Al die namen! Het is een ramp.’
Ze trekt haar mondhoeken omhoog in een warme glimlach. ‘Amber,’ stelt ze zichzelf voor.
‘O! De vriendin van de jarige!’ herinner ik me.
‘Vrouw,’ verbetert ze me.
‘Dan zijn jullie jong getrouwd.’
Ze haalt haar schouders op.
‘Daar ben je!’ Kim slentert de keuken binnen. Het valt me op dat hij inmiddels in beide handen een flesje bier vastheeft. Even slik ik moeizaam. Ik moet eraan wennen dat drank zo’n grote rol speelt op een feestje zoals deze. ‘Kom, ik wil je nog aan een heleboel mensen voorstellen!’
Hij stuurt me een lieve glimlach en in zijn ogen verschijnen glimmertjes. In mijn borstkas is iemand een ballon aan het opblazen. Het voelt zo vreemd om iemand zo naar me te zien kijken. Blij, verliefd, geliefd. En machtig en sterk. Hij pakt mijn hand en sleurt me met zich mee. Ik draai me nog vlug om naar Amber en verontschuldig me met mijn blik. Ik krijg een lachje als antwoord.
Wordt vervolgd in #5 The Music Sessions - Moon Trance. Deze zal naar verwachting volgend weekend gepubliceerd worden op deze site.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten