zaterdag 22 maart 2014

#2 The Music Sessions: Zi-Zi's Journey

Vorige week publiceerde ik de eerste aflevering van The Music Sessions. Vandaag is het tweede nummer op de CD Lindsey Stirling aan de beurt. Het nummer heet Zi-Zi's Journey en is hier te beluisteren:
 Hieronder het verhaal wat ik erbij heb geschreven. Lees je liever in het Engels? Ik heb ook een Engelse vertaling geschreven. Dit wordt eerst nog gecontroleerd op correct Engels, maar zal daarna gepubliceerd worden op Doors2Dreams.blogspot.com


Hoofdstuk 2

Drie jaar eerder

Ik ben opgewonden als we eindelijk aankomen bij Time of your Life. De deuropening straalt me tegemoet als de welbekende tunnel van licht, terwijl de muziek in dreunende golven over me wordt uitgestort. Nerveus trek ik aan mijn rokje in een armzalige poging om mijn kleding te fatsoeneren voor we naar binnen gaan.
‘Echt leuk dat je vanavond met me mee gaat,’ zegt Elonie. Voor de twintigste keer nog maar vanavond.
Ik antwoord niet. Hoewel mijn hart overstroomt van opwinding en verwachtingen, voel ik stiekem ook een beetje angst. Op Elonie na zal ik niemand kennen in deze discotheek, terwijl zij een groot deel van de aanwezigen kent van haar studentenvereniging.
‘Kom.’ Ze sleurt me mee door de deuropening, knikt naar de uitsmijter en komt tot stilstand voor de kassa. Zwijgend betalen we allebei ons entreegeld.
‘Is Don hier vanavond ook?’ roep ik in haar oor, terwijl we de entreehal verlaten en ons tussen de menigte mengen.
Elonie is voor de verandering even stil. Dat is wel vaker het geval als het gesprek over Don gaat. Volgens Elonie is hij de knapste jongen van haar opleiding en ze is al half jaar smoorverliefd op hem.
‘Nou?’ dring ik aan.
‘Ja,’ geeft ze uiteindelijk toe. ‘Ja, hij is er.’
Ik grijns. ‘Dus vanavond zal ik eindelijk Don Juan ontmoeten?’
Elonies ogen verwijden zich als onze heimelijke bijnaam tot haar doordringt. ‘Als je die naam vanavond ook maar één keer uitspreekt, dan maak ik vannacht als je slaapt een supergênante foto van je en zet die op Facebook. Openbaar.’
‘Dat doe je toch niet,’ daag ik haar uit. ‘Wauw, wat ziet het er hier gezellig uit!’
De discotheek is afgeladen met mensen, maar toch voel ik me niet claustrofobisch. De zaal heeft een zeer hoog plafond en hoog boven onze hoofden hangen grote kroonluchters met ontelbare lampjes die een zacht schijnsel verspreiden. Langs twee muren is een lange loungebank gemaakt en in het midden van de zaal is een verhoogd platform waarop een DJ staat te draaien.
Elonie pakt mijn hand. ‘Ik kan niet geloven dat ik dit ga doen.’
‘Wat?’
‘Je voorstellen aan mijn vrienden. Kom mee.’
Als ik stil blijf staan, zucht ze. ‘Ja, Don is daar ook.’
Haar studiegenoten zitten op de loungebank. Een paar zijn ervoor gaan staan, zodat ze een kringetje vormen.
‘Hai,’ begroet Elonie ze als we aankomen.
Iedereen steekt zijn hand naar haar op en kijkt dan naar mij.
‘Wie is dat?’ vraagt de jongen die naast Elonie staat. Elonie bloost, dus ik vermoed dat dit Don is. Meteen bestudeer ik hem wat beter. Hij heeft donker haar dat in een bloempotkapsel is geknipt en waar teveel gel in gesmeerd is, maar verder kan hij ermee door. Ik begrijp wel wat ze in hem ziet; hij heeft een tandpastaglimlach waar je knieën spontaan van gaan knikken en een ondeugende twinkeling in zijn donkere ogen.
‘Dit,’ zegt Elonie en ze duwt me naar het midden van het kringetje, ‘is Daisy.’
Iedereen knikt naar me en ik voel me nogal opgelaten. ‘Eh, hai.’
Eén voor één staan ze op om me een hand te geven, maar ik ben hun namen al kwijt voor ze ze uitgesproken hebben. Alleen de naam van Don versta ik, omdat ik hem al verwachtte.
‘O wacht,’ zegt Don. ‘Ik heb ook iemand meegenomen. Dit is mijn neef, Kim.’
‘Kim?’ echo ik verbaasd. Niet bepaald een naam die je bij een jongen verwacht.
‘Ja, ik kan er weinig aan veranderen,’ mompelt de jongen naast Don. ‘Die naam hebben ze me nu eenmaal gegeven. Helaas ben ik ook niet Chinees, want om de één of andere reden pikken ze die naam sneller als je een Chinees bent.’
Ik grinnik en neem Dons neef in me op. Hij is niet erg groot, ongeveer even lang als ik en hij heeft warrig blond haar. Hij lijkt hier niet zo op zijn plek te zijn, maar misschien komt dat ook wel omdat hij hier net als ik niemand kent. Hij draagt een spijkerbroek en een zwart shirt. Knappe jongen, besluit ik.
‘Daisy en ik gaan even een drankje halen. We komen zo weer terug.’ Elonie sleurt me mee.

Muziek heeft altijd iets energieks met me gedaan. Het is voor mij gewoon onmogelijk om stil in een hoekje te kruipen als er mooie muziek op staat. Die loungebank voelt dan ook al snel aan als een gevangenis. Ik kijk naar Elonie en zie dat ze in gesprek is met Don. Ik zucht. Wil het haar ook niet aandoen om haar uit dat gesprek te rukken. Ik doe twee stappen uit de kring, sluit mijn ogen en laat mijn hoofd, nek en schouders meebewegen op de maat van de muziek. Mijn knieën knikken door in het juiste ritme. Het is alsof de muziek me draagt, me stuurt, me vleugels geeft.
‘Volgens mij houd jij van dansen,’ zegt ineens een stem zacht, maar akelig dichtbij, in mijn oor. Een rilling loopt als een torretje over mijn ruggengraat. Ik houd mijn ogen nog heel even gesloten om het gevoel vast te houden. Om de verwachting nog heel even te laten groeien. Dan open ik ze en kijk in het gezicht van Kim. Zijn ogen zijn maar een paar centimeter van die van mij verwijderd en ik zie dat ze alle mogelijke iriskleuren hebben; grijs, blauw, groen en vlekjes bruin. Het zijn de mooiste ogen die ik ooit heb gezien.
Zijn hand, warm en zwaar, landt op mijn elleboog en glijdt in een vloeiend gebaar over mijn huid naar beneden, grijpt mijn hand en trekt me mee naar de dansvloer. Ik ben nog zo gefocust op het gevoel van zijn huid op de mijne dat ik pas doorheb dat we tussen de dansende mensen instaan als hij begint te bewegen. Hij kan goed dansen, valt me op en als vanzelf krullen mijn mondhoeken omhoog en mijn lichaam maakt zich klaar om de muziek te ontvangen. Dan ineens stroomt het ritme door mijn aderen en alles komt in beweging. Mijn benen, mijn heupen, mijn buik, mijn schouders, nek en hoofd. Mijn armen, die om me heen willen zwieren. Ik voel me licht in mijn hoofd. De menigte om me heen valt weg, alsof ik op de bovenverdieping ben en de geluiden slechts gedempt binnen krijg. Dan pakt Kim opnieuw mijn hand en ineens zijn we met z’n tweeën op die bovenverdieping.
Zijn hoofd komt naar voren, zijn lippen gaan richting mijn oor. ‘Wat vind jij het allerleukst om te doen?’ Weer die zachte stem, o zo dichtbij.
‘Boeken lezen en films kijken,’ zeg ik zonder erbij na te denken. Dan sla ik mijn hand voor mijn mond. ‘Dat klinkt wel heel saai, hè?’
Hij grinnikt. ‘Dat hangt er vanaf. Waarom vind je dat zo leuk?’
Ik lach naar hem. ‘Ik vind dat lezen en films kijken een vorm van reizen is. Maar dan veel minder beperkt dan met de fiets, de trein of de auto. In verhalen kan ik de hele wereld over reizen, naar parallelwerelden vertrekken, teruggaan in de tijd of een sprong maken naar de toekomst. Ik kan ervaren hoe het is om een man te zijn, ik kan ervaren hoe het is om een oude vrouw te zijn of me herinneren hoe het was om kind te zijn. In boeken en films is alles mogelijk.’
‘Zie? Helemaal niet saai naar mijn idee.’ Hij grinnikt. ‘Ik houd niet zo van lezen, maar films kijk ik ook graag. Verder kom ik graag buiten.’
‘Ik ben helemaal niet zo’n buitenmens,’ beken ik.
‘Maar buiten kan ook heel leuk zijn.’ Hij knipoogt naar me. ‘Vrienden van me hebben een zeilboot. Ik vind het heerlijk om met ze mee uit zeilen te gaan.’
‘Ja, dat klinkt niet zo erg.’
‘Misschien moet ik je maar een keertje meenemen om te laten zien hoe leuk je het buiten kunt hebben.’ Dit keer weet ik niet of het zijn stem is of zijn woorden die zich kriebelend een weg banen door mijn gehoorgangen.
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. In plaats daarvan kijk ik hem dommig aan en bedenk me opnieuw dat hij echt hele mooie ogen heeft.
Een duw. Ik struikel. Mijn neus drukt in zijn borst. Mijn voorhoofd landt tegen zijn kin. Mijn handen klauwen om overeind te blijven, vinden zijn zij. Dan liggen zijn handen ineens onder mijn onderarmen en houden me omhoog. Geschrokken adem ik uit en kijk omhoog. Hij laat me niet los. Hij kijkt terug. Dan laat zijn ene hand mijn arm los. Beweegt zich omhoog. Neemt plaats achter mijn hoofd. Ik staar naar zijn mond en vraag me af hoe die aanvoelt. Het is bijna alsof ik de lucht tussen ons in als een vast voorwerp kan voelen. Dan is het weg en liggen zijn lippen ineens tegen die van mij. Mijn ogen vallen dicht. Mijn hand vliegt naar zijn achterhoofd, trekt hem dichter naar me toe. Mijn lippen wijken en maken plaats voor zijn tong. Zijn tong die een heet spoor trekt door mijn hele mond. Mijn longen schreeuwen om zuurstof, maar wie heeft er zuurstof nodig?
Hij is degene die de kus verbreekt. ‘Wauw,’ hijgt hij. ‘Jouw telefoonnummer moet ik straks hebben.’

Wordt vervolgd in #3 The Music Sessions - Crystalize. Deze zal naar verwachting volgend weekend gepubliceerd worden op deze site. 
Hieronder nog een afbeelding van mijn brainstormsessie tijdens het luisteren naar het nummer. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten